Foto: Lična arhiva
Za vreme Austo-Ugarske vlasti prvi kolonisti koji su naseljavali ovo banatsko selo bili su, Nemci, a zatim i Rumuni kao većinsko stanovništvo. Međutim posle 1950. godine nakon rata .sa procesom kolonizacije, u Glogonj dolaze mnogi iz nerazvijenih brdsko planinskih sela sa juga Srbije, zbog egzistencije, plodnih oranica i elektrifikacije Napuštaju svoja ognjišta i masovno odlaze u tada razvijenu Vojvodinu. U vojvođanskim banatskim selima, naseljavali su napuštene ,,švapske kuće“ i imali prava na nekoliko kvadrata obradivog plodnog zemljišta. Sredinom pedesetih godina , otpočela je elektrifikacija sela.
Idući od Beograda preko Pančeva, u pravcu sela Jabuke i Glogonja prolazimo pored plodnih oranica. Nigde brda, za nas banatska ravnica predstavlja poseban doživljaj. Iz drugog pravca postoji mogućnost da se do Glogonja stigne iz Beograda preko Besnog Foka i Opova.
U centru Glogonja nalazi se veliki park, pored kojeg put vodi do obližnjeg sela Sefkerina, a dalje ovim putem stiže se i do Zrenjanina. Preko puta parka nalazi se osnovna škola „4. maj“ osnovana 1962, u istoj ulici svoje aktivnosti ostvaruje Dobrovoljno Vatrogasno društvo „Glogonj“ osnovano 1989. godine. Članovi udruženja ostvaruju zadatak i interes u oblasti zaštite od požara, i postižu uspehe na mnogim takmičenjima.
U ovom banatskom selu sve ulice i kuće liče jedna na drugu i za nas koji dolazimo sa one strane Dunava, brdsko-planinskih područja, priznajemo na početku da se ne snalazimo baš najbolje u banatskoj ravnici.
Avgustovsko nedeljno jutro u Glogonju, nagoveštavalo je lep dan, asfaltiranim putem koji prolazi kroz selo, i ni po čemu se ne razlikuje od glavnog puta koji vodi ka Zrenjaninu, idemo u obilazak sela, sa obe strane puta izgrađene su nove dvospratne kuće, uzdužne kuće, u nizu izgrađene na samoj granici sa susednim dvorištem. Ali našu pažnju privlače one iz vremena pre 1940 godine, tzv. „švapske kuće“ sa specifičnim stilom gradnje, panonsko-vojvođanski stil, isti kao i u ostalom delu Banata. Prepoznatljive su po broju na jednom delu oronulih fasada, prema ulici na zabatu pri vrhu koji označava godinu izgradnje.
Sa asfaltiranog puta odvajamo se i ravnim pomalo prašnjavim putem, pored zasađenog drvoreda kroz kojeg se sunčevi zraci polako probijaju, idemo do reke Tamiš. Nakon pola sata laganog hoda, došli smo u Glogonju poznate skele, pozdravili smo pecaroša, usamljenog pored napuštenog čamca, poranio je, zabacio je udicu, kaže da ovde radi babuška i bela riba. U kratkom razgovoru uverili smo se u nesvakidašnji ulov iskusnog pecaroša, na jednom mamcu ulov čak dve različite ribe, i pecaroš je pomalo iznenađen.
Mladi svoje slobodno vreme u ovom selu provode u par kafica, druže se sa mladima iz okolnih sela, ne bi da napuštaju Glogonj, ostaju u svom sokaku, blizu je Pančevo, redovnom autobuskom linijom, i sopstvenim prevozom na manje od pola sata su do Beograda.
I koliko god sva banatska sela liče jedna na drugo, Glogonj se izdvaja od ostalih po tome jer su baš u ovom selu, u socijalističkoj Jugoslaviji, snimljene neke od scena poznatih jugoslovenskih filmova, iz sedamdesetih godina i ranije.
