Foto: Branko Vasiljević
Dok pijete pivo po kome je Vizmar bio poznat, jer je svaki građanin imao pravo da ga proizvodi, na nemački precizno odmerenom Pijačnom trgu, koji ima tačno sto puta sto metara, dakle hektar površine, možete razgledati okolne slikovite zgrade.
Tu je i „Stari Šveđanin“, iz 1380. godine, izvedena u cigli, sa stepenastim pročeljem. Iza je Gradska kuća, neoklasična zgrada sa početka devetnaestog veka. Ispred, možda najlepša građevina, paviljon nekadašnjeg rezervoara za vodu, renesansne izvedbe. Nad trgom se nadvija senka tornja preostalog od Crkve Svete Marije, koja je oštećena savezničkim bombardovanjem, a dokrajčena odlukom istočnonemačkih vlasti posle rata.
Ne treba puno šetati, da bi se videle i druge znamenitosti Vizmara: dvorac meklenburških vojvoda – dinastije koja je imala slovensko poreklo, te srednjevekovne crkve Svetog Đorđa, Svetog Duha i Svetog Nikole, klasični primerci severnonemačke gotike, izvedeni u cigli.
Crkva Svetog Nikole je jedina neoštećena preživela rat. Rađena je po uzoru na crkvu Svete Marije u Libeku i približava se njenoj monumentalnosti, sa svodom visokim 37 metara. Ispred crkve u Libeku je figura đavola: legenda kaže da je on danju rušio sve što je noću sagrađeno, sve dok mu nisu rekli da se gradi kafana.
Onda je i on svojski prionuo da pomogne; kada je video da su ga prevarili, pokušao je ogromnom stenom da sruši crkvu; na steni danas i sedi. Ispred crkve Svetog Nikole u Vizmaru je most na kome su figure – svinja; postavljene su 1989. godine, da označe put kojim su ove životinje gonjene na Pijačni trg.
Još jedno zdanje iz srednjeg veka je zaštitni znak grada: Vodovodna kula, nekadašnja gradska kapija. Nekako najviše je ostala upamćena po scenama iz filma „Nosferatu“, koji je tu snimao kultni režiser Vilhelm Fridrih Murnau, a koji govori o poseti grofa Drakule Vizmaru, radi kupovine nekretnine u gradu sa „lepim žrtvama“. Kada je režiser Verner Hercog hteo da snimi rimejk filma, gradske vlasti mu opravdano to nisu dozvolile; dosta je jednog vampira za ceo život.
Vizmar je slavu stekao u trinaestom i četrnaestom veku, kao jedan od gradova Hanze, trgovačkog udruženja koje je imalo monopol na trgovinu na Baltiku. Nije imao tako bogate trgovce kao susedni Libek, ali je imao zaštićenu luku (koja se mogla zatvoriti drvenim trupcem). Osnovali su ga Sloveni, a preuzeli Nemci.
Od Tridesetogodišnjeg rata tri stotine godina je bio švedski grad. U Velikom severnom ratu opsedao ga je Petar Veliki. Komandant ruskih trupa bio je feldmaršal Anikita Rjepnin, daleki predak Nikolaja Rjepnina, nesrećnog junaka „Romana o Londonu“ Miloša Crnjanskog.
Da bi slikovitost istorije Vizmara bila potpunija, treba reći da su ga Šveđani založili vojvodama od Meklenburga, kao obezbeđenje za kredit od nešto više od milion srebrnih talira, na rok od sto godina. Kada je rok istekao, početkom dvadesetog veka, Vizmar je ušao u sastav Nemačke. Sigurno vredi do poslednjeg talira koji je za njega plaćen.
