U njoj su biblioteka, arhiv, mali muzej, prostorije za mnoge manifestacije, kulturne programe. Tako su u Zindelfingenu – čija istorije počinje od alemanskog naselja iz trećeg veka posle Hrista koje je 1263. dobilo gradska prava ali dugo je ostalo samo živopisni gradić gde su velike promene nastale u devetnaestom veku dolaskom industrijalizacije – Donaušvabe našle svoje mesto možda i zbog toga što je u njemu 1914. nastala fabrika Dajmler.
Kuća je kulturni centar po celom svetu rasutih, raseljenih Podunavskih Švaba. Sazidana je kao veliki spomenik ravnog krova u Goldmileštrase 30 jednospratna zgrada sa četvrtastim i pravouganim prozorima iza kojih vlada mir i tišina. Tamo se svake svake godine okupljaju Donaušvabe nekoliko puta da ožive svoje uspomene i sećanja iz starog zavičaja. Pričaju o prvim domovinama. Prisećaju se drumova, mora i neba kojima su se otisnuli u druge države Evrope, a odatle u Ameriku, Kanadu, Australiju, Argentinu, Brazil, Južnu Afriku, dalje, u novi svet.
Dogovaraju se između sebe, u vezi su sa raznim donaušvapskim organizacijama čiji su članovi. Osim nemačkim vladaju i drugim jezicima, među kojima su iz Jugoslavije poneti srpski i hrvatski, ali ih postupno zaboravljaju kao da ih nemački jede, isisava iz sećanja obojenih belom i crnom farbom. I pisci koji pišu na nemačkom jeziku o tome su kazivali, u prozi ili stihovima koje ne napuštaju ni po koju cenu jer je to deo njihovog života.
U Kući Donaušvaba razgovarao sam sa prijateljima Hansom Supricom i Štefanom Bartom koji su rođeni u Vojvodini a kao jedanaestogodišnji i sedmogodišnji dečaci sa drugim Nemcima krajem 1944. godine odvedeni su u sabirni logor u Bačkom Jarku gde je od gladi, zlostavljanja, zime i tifusa preminulo sedam hiljada logoraša, uglavnom stari i deca. O tim strahotama i svojim doživljajima u lageru Bart je opisao u autobiografiji „Dečak iz komšiluka“.
